Młodzieniec wszedł, delikatnie otwierając drzwi. Spojrzał ukradkiem i jednak zobaczył kilka osób. Szybko wszedł do pomieszczenia, rozglądając się po pomieszczeniu. Przy dużym biurku, siedziały dwie dusze. Jedna wyglądała na młodą, druga na odwrót. Jednakże Kenji dobrze wiedział, że wygląd nie oznacza wieku, w przypadku dusz. Wszedł powolnym krokiem i nie czekał na wypowiedź innych. Sam zaczął konwersację. Zobaczył też puste krzesło, znajdujące się na przeciwko biurka :
- Witam. Dostałem list, abym dzisiaj stawił się o 9.00. Nazywam się Hizashi Jisaku.
Chłopak oznajmił to poważnie i jak najdostojniej. Wyprostował się i stał, coś na pozór, polskiego "na baczność".

Młodzieniec poczuł się zakłopotany. Co ja robię? Powinienem czekać na jakieś informacje. Cholera. Teraz przydzielą mnie jeszcze do IV oddziału. Kenji ukradkiem skrzywił minę i chciał coś powiedzieć. Zająknął się jednak i przerwał. Przez chwilę stał nieruchomo, lecz po chwili skłonił się nisko mówiąc :
- Przepraszam najmocniej. Już wychodzę
Chłopak wyprostował się i zrobił kilka kroków w tył. W końcu odwrócił się i wyszedł z sali. Zamknął delikatnie drzwi i spoglądnął na dwóch mężczyzn. Widać, nawet po ich minach, że są bardzo zdenerwowani. Młodzieniec niechętnie, ale oznajmił do siedzących przy drzwiach :
- Nie martwcie się. Ja popełniłem błąd...i jakoś źle na tym, aż tak nie wyszedłem. Wyluzujcie się trochę, nie wiem..ale się nie stresujcie. Widocznie to czują
Uśmiechnął się, a raczej zaśmiał. Podrapał się po głowie i usiadł na wolnym krześle. Poczuł pragnienie. Narastało to uczucie, jednak nie mógł nic zrobić, aby je zaspokoić. Schylił głowę i wpatrzył się w podłogę, czekając na wywołanie jego imienia.

Młodzieniec uśmiechnął się, a nawet zaśmiał. Skierował głowę w stronę chłopca, z odpowiedzią :
- Ciężko powiedzieć. Oczywiście..to jeden z ważniejszych dni, jakie tu odbędę. Jednak, nie wiem czy jestem aż tak zestresowany. Choć może być to ciężkie, czy coś w tym stylu, jakoś czuje się na duchu
Hizashi nie przerywał uśmiechu i znów skierował głowę w podłogę. Zamyślił się. Kurde. Czy on ma rację? Nie, chyba nie. Pomimo tego wszystkiego..chyba dam radę. Zależy jeszcze co to będzie za test. Mam nadzieję, że nie będzie ciężki. Może Kidou? Albo walka mieczem. Nie wiem zobaczy się. Wtem niespodziewanie skierował znów głowę do chłopca, oznajmując :
- Tak przy okazji. Jestem Hizashi Jisaku. Mam nadzieję, że przyszły dywizjonista 12 dywizji. Przynajmniej..taką mam nadzieję.

Mężczyzna zaśmiał się. Spojrzał na ścianę, znajdującą się na przeciwko i z uśmiechem odpowiedział :
- Jakie jabłka? To zaszczyt, no może nie aż tak. Ale dobrze być kimś takim. Na samych jabłkach, nie zaznasz niczego ekscytującego w życiu. Siedzenie w domu, to nie dla ludzi. Ja tam się cieszę, że nim zostanę - odparł Hizashi wyraźnie zadowolony. Siedział na tym twardym krześle, wpatrując się w ścianę. No kiedy będzie moja kolej? Proszę nie zmuszajcie mnie, abym aż tyle siedział tutaj. Powoli zaczyna się robić nudno. Młodzieniec wstał i opierając się o ścianę wpatrywał się w drzwi. Po chwili zapytał chłopaka :
- Masz coś do picia? Sucho się robi w gardle

Zanim starszy pan wszedł do pomieszczenia, zdążyłem powiedzieć mu Powodzenia, czego chyba akurat nie usłyszał. Siedziałem na swoim siedzeniu, trochę przygnębiony. Oddałem bukłak z wodą, koledze i siedziałem wpatrzony w ścianę( usiadłem, gdy tamten ziomek wszedł do tamtej sali). Siedział wpatrzony w ścianę. Chciał zaczepić chłopaka, lecz nie był pewny, co może powiedzieć. Czekał i czekał, na wywołanie jego imienia.

Hizashi zaśmiał się. Dla niego był to dość, dziwne pytanie. Nie był pewny co odpowiedzieć, jednakże po chwili zastanowienia, odpowiedział mu, choć trochę jakby nie chętnie :
- Wiesz...nie miałem wyjścia, zresztą jak inne dusze. Nie zostałem po stronie wroga, więc tylko tutaj mogłem się przyłączyć. Chodzenie i błąkanie się po Rukognai...to nie dla mnie
Mężczyzna zadowolony ze swojej odpowiedzi, gdyż był jej pewny, spuścił wzrok czekając na swoją kolej.

Hizashi nie przerywał tej ciszy. Nie lubił zbytnio hałasu, jednakże w tym świecie, o harmonijną ciszę. Woli rozkoszować się tą chwilę ciszy, niż ją niepotrzebnie zamąć. W końcu, co miał zapytać? Jak umarł? Głupie myśli przychodziły do jego umysłu, jak metal do magnesu. Nie jest zbyt towarzyski, tym bardziej nie umie wymyślić tematu. Oparł się wygodnie, rozłożył nogi i wyjmując swój Zanpaktou, zaczął go gładzić, rękawem od kimono.